Jodła olbrzymia

Abies grandis (Douglas ex D.Don) Lindl. 1833

synonimy:
Abies amabilis Murr. not Forbes;
Abies excelsior Franco;
Abies gordoniana Carr. 1867;
Pinus grandis Douglas ex D. Don 1832;
Abies aromatica Raf.;
Abies lasiocarpa Lindl. et Gordon 1850 nom. illeg. 1855;
Abies occidentalis Cinovskis;
Abies parsonii auct.;
Abies parsonsiana Mast.;
Picea grandis (Douglas ex D. Don) Loudon 1838;
Picea parsonsii Gordon.

Opis: w ojczyźnie dorasta do wysokości 75 m, długowieczna, korona szerokostożkowata, dość luźna, z konarami ułożonymi w regularnych okółkach. Rośnie szybko i jest najwyższą wśród jodeł. Igły wielosezonowe długości 3-6- cm, ciemnozielone i błyszczące z dwoma jasnymi i wąskimi paskami od spodu, na pędach ułożone dwustronnie płasko, wierzchołki zaokrąglone. Szyszki tylko w części wierzchołkowej, stosunkowo małe (6-8cm długości), brunatne.

Występowanie: zach. rejony Ameryki Płn. do wysokości 2100m n.p.m.

Uprawa: wymaga gleb żyznych, dostatecznie wilgotnych oraz miejsc ocienionych o wysokiej wilgotności powietrza (wtedy rośnie dość szybko). Wolniej rośnie na glebach słabszych i bardziej suchych. Mrozoodporna. Wrażliwa na zanieczyszczenie powietrza.

Zastosowanie: nadaje się do nasadzeń soliterowych w dużych ogrodach, parkach i skwerach miejskich.